ورزش اسکیت برد یکی از ورزش های پر طرفدار در بین جوامع مختلف بوده و به صورت داخل پیست و خیابانی طرفداران بی شماری را به دور خود جمع نموده است.

تخته اسکیت برد معمولا از تخته های 7 لایه ساخته شده و با روکشی از جنس پلی اورتان پوشیده شده است. در قسمت زیرین آن نیز چرخ ها توسط فریم ها به تخته متصل شده اند.

اسکیت بازان برای حرکت با یک پا تخته را در کنترل داشته و با پای دیگر بر روی زمین فشار رو به جلو وارد کرده تا چرخ های اسکیت برد به حرکت در آیند. اسکیت بازان با ایستادن روی تخته اسکیت برد و در حالی که در مکانی با شیب ملایم هستند می توانند بدون پا زدن و با استفاده از نیروی جاذبه اسکیت برد را در مسیر های مختلف به حرکت در آورده و آن را هدایت نمایند.

اسکیت برد در دهه 50 و در کالیفرنیا به تدریج رواج پیدا نمود. اسکیت برد در ابتدا به عنوان یک وسیله برای گشت و گذار در پیاده روها و وارد شهر شد و به تدریج و با ایجاد علاقه در بین همه افراد به نوعی سرگرمی و بعد به یک ورزش تبدیل شد. رفته رفته اسکیت برد در بین تمام افراد محبوبیت چشم گیری پیدا کرد و نهایتا اولین شرکتی که به صورت تخصصی شروع به تولید اسکیت برد نمود در سال 1959 تاسیس گردید. از سال 2000 میلادی نیز تولید کنندگان بازی های دیجیتال به ساخت بازی هایی با موضوع اسکیت برد تمال زیادی نشان دادند، کودکان بسیاری از همان زمان علاقه مند به تجربه استفاده از اسکیت برد در دنیای واقعی بودند و همین امر ساخت این وسیله را دچار تحول قابل توجهی نمود. از همین رو با توجه به استقبالی که از سوی عموم مردم برای تهیه اسکیت برد و استفاده از آن صورت گرفت، ساخت زمین های مناسب و تخصصی تر برای اسکیت برد سواران نیز باعث افزایش محبوبیت بیش از پیش از ورزش گردید و از همین رو شرکت های تولید کننده نیز برای رقابت با یکدیگر مجبور به بهبود کیفیت و بروز کردن پی در پی تکنولوژی ساخت اسکیت برد های خود شدند. در المپیک تابستانی 2020 ورزش اسکیت برد برای اولین بار حضور در این مسابقات را تجربه می کرد، اگر ویروس کووید-19 وجود نداشت. متاسفانه با توجه به شیوع گسترده ویروس کوید-19 و تعطیلی تمامی رویداد های ورزشی این اتفاق به تعویق افتاد.

قطعات

تخته های اسکیت برد در اندازه های مختلفی بوده ولی اغلب آن ها در عرض های بین 7 تا 10.5 اینچ (17 تا 28 سانتی متر) هستند. طول این تخته های نیز اغلب بین 28 تا 33 این (71 تا 84 سانتی متر) می باشد.

فریم ها معمولا از جنس آلومینیوم بوده و به زیر تخته اسکیت برد وصل می شود. چرخ ها و بلبرینگ ها نیز به این فریم ها متصل می شوند. قسمت بالای فریم به تخته اسکیت برد پیچ شده و در زیر آن محور و بوش قرار می گیرد. هرچه بوش ها نرم تر باشند حرکات چرخشی راحت تر انجام خواهد گرفت. بوش ها با انواع مختلف و سیستم های متفاوتی وجود دارند. در نهایت پیچ هایی با نام کینگ پین تمام قسمت ها را در کنار یکدیگر نگه داشته و درون بوش محکم می شوند. با شل کردن این کینگ پین ها می توان اسکیت برد را برای انجام حرکات چرخشی آماده کرد و یا برای ایجاد ثبات بیشتر آن ها را سفت نمود و برای هر حالتی آن را ریگلاژ نمود.

چرخ های اسکیت برد ها معمولا از جنس پلی اورتال ساخته شده و با توجه به نوع تخته اسکیت برد در سایز ها و اشکال مختلفی هستند. چرخ های بزرگ در سایز های 55 تا 85 ملی متر برای حرکت در مکان های دارای کمی ناهمواری، مناسب تر هستند و برای مثال این چرخ ها روی پیاده روهای با موزاییک های نا هموار راحت تر حرکت می کنند. چرخ های کوچک تر نیز در سایز های 48 تا 54 میلی متر می باشند و این چرخ ها، تخته اسکیت برد را به زمین نزدیک تر کرده و تا حدودی کنترل آن ها راحت تر می کنند. چرخ ها همچنین از لحاظ درجه سختی نیز دارای تقسیم بندی های متفاوتی می باشند و این مقیاس سنجش، با علامت A نمایش داده می شود. به طور مثال چرخ   A75 بسیار نرم و چرخ A100 بسیار سخت خواهند بود. برخی از تولید کنندگان چرخ های اسکیت برد به ساخت چرخ های با درجه سختی بسیار بسیار بالا تری مشغول هستند که آن ها را با علامت B یا D نشان می دهند.

اسکیت بازان حرفه ای خیابانی معمولا از چرخ های متوسط با فریم های بسیار سبک برای برد های خود استفاده می کنند تا انجام برخی حرکات را برای آن ها آسان تر نماید.

اسکیت برد یکی از پر طرفدارا ترین رشته های وزرشی برای جوانان می باشد ولی باید توجه نمود با توجه به ذات خیابانی بودن این ورزش، تا زمان کسب مهارت کافی و تسلط کامل روی حرکات و کنترل آن، حضور با این وسیله در خیابان ها و همچنین استفاده از آن در معابر عمومی می تواند عواقب ناگواری را برای افراد در پی داشته باشد.